Steeds blijkt dat de verwachtingen hoog zijn. Of het nu om het Amsterdamse bijstandsexperiment gaat of de samenwerking tussen jongerenwerkers en politie in de Haagse wijk Bezuidenhout-West. En steeds blijkt dat ook het lokale niveau van de wijk, de plek voor de gedroomde verzorgingsstad met haar maatwerk en nabijheid, weerbarstig blijkt. We leren dat lokaal in ieder geval niet makkelijker, en waarschijnlijk ook niet goedkoper is. Dat op veel terreinen waar sprake zou kunnen zijn van maatwerk per gemeente er ook veel kopieergedrag is. Maar ook dat binnen het sociaal werk een toenemende tegenbeweging zich manifesteert. En dat professionals ondanks de enorme druk waar ze onder staan, het zorgende karakter overeind weten te houden. Kim Putters wees er in 2013 al op dat het pad naar de gedroomde verzorgingsstad weliswaar beloftevol, maar eveneens ‘smal’ was. Met het besef dat we aan de vooravond van een nieuwe wijkaanpak lijken te staan, is het dan ook de hoogste tijd om te leren van wat er wel en niet is gelukt in de afgelopen jaren en tegelijkertijd een scherp oog te houden op nieuwe initiatieven en experimenten. En na te denken over wat voor rol het onderwijs kan spelen om de beloftes van de verzorgingsstad weer wat dichterbij te brengen.